Ένα αδέσποτο σκυλί ράτσας που περιμένει με αγωνία σένα σταθμό κάποιον να το χαϊδέψει και να του δώσει λίγη ζεστασιά και αγάπη… αυτή είναι η Μπλάνς Ντυμπουά. Τουλάχιστον όπως εμείς την είδαμε.
Ο ψυχισμός της ταράζεται σε πολύ μικρή ηλικία, όπου χρεώνεται την ηθική αυτουργία της αυτοκτονίας του πρώτου της συζύγου. Επιπλέον οι αλλεπάλληλοι θάνατοι στην οικογένεια της, και η απώλεια της περιούσίας της, την οδηγούν σε μία απεγνωσμένη ανάγκη για διαρκή αναζήτηση ερωτικής επαφής μήπως και εξορκίσει το θάνατο. <ξέρεις πιο είναι το αντίθετο του θανάτου; ο πόθος…> συνήθιζε να λέει σε όσους την κατηγορούσαν για τις επιπόλαιες επιλογές της.
Περιποιείται τον εαυτό της, ντύνεται όμορφα, κρύβει την ηλικία της, και τονίζει πάντα την αριστοκρατική της καταγωγή. Δημιουργεί με την φαντασία της ένα δεύτερο εγώ και ταυτίζεται απόλυτα με αυτό.
Μη έχοντας τίποτε άλλο στον κόσμο, επισκέπτεται την αδελφή της, όπου ζει με τον άντρα της και μένει για λίγο καιρό μαζί τους. Ένα πλάσμα σαν κι αυτό όμως, δεν μπορεί να επιβιώσει στον ανδροκρατούμενο αμείλικτο αυτόν κόσμο. Η <έκλυτη> ζωή της δεν ερμηνεύεται σαν δραματική προσπάθεια επιβίωσης, αλλά σαν κρουστό που επεμβαίνει στο σόλο ενός αρπίστα. Η Μπλάνς όμως είναι μια βαθιά ευαίσθητη ψυχή, μια ψυχή τυραννισμένη, που μπορεί μέσα στο βούρκο να διαφυλάξει την ποιότητα της ουσίας.
Ωστόσο μη έχοντας αυτονομία, στηρίζεται πάντα στην καλοσύνη των ξένων…Και στο τέλος ποδοπατάτε από τη σκληρότητα και τη χυδαιότητά τους….
Μία παράσταση που παντρεύει τον ρεαλισμό με την θεατρικότητα.. Και αξίζει να δείτε…
